🦖 Ruch Światło Życie Sekta

Cena z VAT: 9,00 zł. Rabat. Opis. Autor: ks. Franciszek Blachnicki. Wydawnictwo Światło-Życie, 2018. W serii Podwaliny prezentujemy teksty ks. Franciszka Blachnickiego, podstawowe dla zrozumienia charyzmatu, którym służył Kościołowi osobiście i przez inicjowane i prowadzone dzieła. „Zrozumienie, umiłowanie, wierność wobec tego Zapraszamy właśnie Ciebie na inaugurację roku formacyjnego Ruchu Światło-Życie (inaczej Oazy), działającego w naszym Duszpasterstwie. Ruch Światło-Życie to ruch odnowy Kościoła, który zrzesza wiele osób różnego wieku i stanu duchowego. Możemy w nim odkrywać bliskość Boga, wzrastać we wspólnocie, rozwijać nasze charyzmaty… Podczas Dnia Wspólnoty, który odbył się w sanktuarium Matki Bożej Ostrobramskiej w Skarżysku-Kamiennej, oazowiecze dziękowali za 50 lat Ruchu Światło-Życie w Diecezji Radomskiej. Ostatnim punktem spotkania była modlitwa przy symbolach Światowych Dni Młodzieży. W spotkaniu uczestniczyli m.in. bp Marek Solarczyk oraz bp Piotr Turzyński. Nie zabrakło również jednego z Ruch Światło - Życie Archidiecezji Katowickiej, Katowice. 5,500 likes · 136 talking about this. Informacje i dobre treści, którymi żyje Wspólnota Ruchu Światło-Życie w Archidiecezji Katowic Opiekunem Ruchu Światło - Życie jest Ks. Sebastian Osiński. Ruch Światło-Życie – jeden z ruchów odnowy Kościoła rzymskokatolickiego. Ruch ten powstał w Polsce, a jego założycielem był ksiądz Franciszek Blachnicki, uznany przez Kościół za Czcigodnego Sługę Bożego. Ruch Światło-Życie włącza się w prace rozpoczętego już Synodu o synodalności. Jak podkreśla moderator generalny ruchu, ks. Marek Sędek, zaangażowanie to będzie dwutorowe – poprzez bezpośrednie utworzenie grup synodalnych oraz przygotowanie i zachęcenie członków ruchu do udziału w pracach grup parafialnych i diecezjalnych. To niesamowity czas formacji, poznawania Ruchu, ale także zdobywania narzędzi do bycia animatorem. Miejsce: Dom Ruchu Światło – Życie w Wiśle Jaworniku Termin: 5-17 września 2023 Cena: 1200 zł (zadatek 500 zł) Wszystkich prosimy o zgłoszenie się przez formularz elektroniczny, następnie zostanie przesłana… Franciszka Blachnickiego i Ruch Światło-Życie w odpowiedzi na apel Ojca Świętego Jana Pawła II skierowany do Polaków u progu pontyfikatu: „Proszę abyście przeciwstawiali się wszystkiemu, co uwłacza ludzkiej godności i poniża obyczaje zdrowego społeczeństwa, co czasem może aż zagrażać jego egzystencji i dobru wspólnemu, co Sekta czy nowy ruch religijny: Zderzenie poglądów, zderzenie punktów widzenia realizowanych oraz ukrywaniem norm w sposób istotny regulujących życie członków, hwQF. Dzisiaj, kiedy spotykam ludzi, z którymi jeździłem na oazy jako młody chłopak, jest mi strasznie wstyd. Dałem się wtedy poznać jako straszny burak i samochwała...Do Ruchu Światło-Życie trafiłem przypadkiem. W mojej rodzinnej parafii nie było innej formy duszpasterstwa dla młodzieży niż dzieło ks. Franciszka Blachnickiego. Mając 16 lat nie wiedziałem, że przychodząc na spotkanie do salki na plebanii, zaczynam przygodę, która zmieni moje Wrażliwość na piękno liturgiiZanim pierwszy raz pojechałem na rekolekcje wakacyjne, wydawało mi się, że o liturgii wiem już wszystko – myliłem się. Dopiero regularnie jeżdżąc na 15-dniowe rekolekcje, odkryłem ten skarb, jaki Jezus złożył w ręce takich prozaicznych spraw, jak np. to, że w mszale jest więcej modlitw eucharystycznych niż druga i trzecia, przez odkrycie, że Panie, dobry jak chleb to nie szczyt możliwości współczesnej muzyki sakralnej, aż do pogłębienia swojej własnej pobożności oazie pierwszy raz spotkałem się z Liturgią godzin odmawianą wspólnie i uroczyście. Nic nie smakuje tak jak poranne śpiewanie psalmów z jutrzni w świetle wschodzącego także:Przewodnik: Brewiarz dla początkujących. Jak modlić się Liturgią godzin?2. Miłość to służbaAby ogarnąć 40-, 50-osobową grupę nastolatków w jednym budynku, potrzeba wprowadzenia pewnych reguł funkcjonowania. Jedną z nich jest podejmowanie różnych dyżurów: sprzątanie, pomoc w kuchni, zmywanie naczyń, przygotowanie liturgii etc. Kiedyś miałem poczucie, że zlecanie mi różnych zadań w czasie, gdy mógłbym np. z kimś porozmawiać albo pograć w nogę, jest próbą upokorzenia letniego dnia stojąc przy zlewie i myjąc talerze po hordzie takich jak ja, doznałem olśnienia, po co ja to w ogóle robię – robię, bo kocham. Jestem częścią wspólnoty. Dzisiaj ktoś na mój obiad obierał ziemniaki, jutro zrobię to ja – i będę to robił nie dlatego, że ksiądz mi kazał, tylko dlatego, że kocham tych ludzi, którzy służyli mi wczoraj i będą służyć Potęga wspólnotyDzisiaj, kiedy spotykam ludzi, z którymi jeździłem na oazy jako młody chłopak, jest mi strasznie wstyd. Dałem się wtedy poznać jako straszny burak i samochwała. Ale stopniowo, dzięki przebywaniu z nimi, wielu rozmowom i ich świadectwu życia temperowałem swój życzliwym ludziom, którzy z miłością i troską mówili mi o moich wadach i zaletach, potrafiłem pracować nad sobą i chociaż trochę wyzbyć się paru negatywnych cech. Wspólnota jest jak biblijny tygiel: wypala się w niej to, co niepotrzebne, a zostaje tylko to, co Nie piję i żyjęJednym z charyzmatów Ruchu Światło-Życie jest walka o wolność od nałogów. Dlatego wielu oazowiczów podejmuje Krucjatę Wyzwolenia Człowieka – dobrowolny post w formie abstynencji w intencji walki z alkoholizmem w Polsce. To, że jako nastolatek regularnie co roku „podpisywałem” Krucjatę, prawdopodobnie uchroniło mnie od przedwczesnego picia. Dopiero na I roku studiów pierwszy raz piłem alkohol. Nigdy też nie upiłem się, nie urwał mi się film ani nie miałem kilku lat trwam w abstynencji, a mimo to prowadzę normalne życie: spotykam się ze znajomymi czy uczestniczę w rodzinnych imprezach. Kiedy inni zamawiają piwo albo stawiają na stół coś mocniejszego, ja grzecznie odmawiam. Trwanie w Krucjacie nauczyło mnie asertywności, a argument „ze mną się nie napijesz?” na mnie nie także:Należałem do katolickiej mafii. I jestem z tego dumny5. Troska o innychFormacja w oazie jest przygotowana w taki sposób, że w pewnym momencie z formowanego stajesz się formatorem, czyli tzw. animatorem. Wtedy to na twojej głowie jest organizowanie spotkań w parafii czy odpowiedzialność za uczestników rekolekcji wakacyjnych. Dobry animator jest jak starsze rodzeństwo: współtowarzyszy, pomaga, radzi, ale kiedy trzeba, to wymaga i najmłodszy z rodzeństwa i zawsze byłem oczkiem w głowie rodziców. Dopiero jako animator nauczyłem się odpowiedzialności za młodszych, którzy pewnego dnia zajmą moje Bóg nie gryzieDawno temu, po wieczornej Eucharystii, razem ze wspólnotą oazową z mojej parafii zamknęliśmy się w kościele, przed prezbiterium rozłożyliśmy dywany, wygasiliśmy światła, a ksiądz moderator wystawił nam Najświętszy Sakrament, abyśmy mogli adorować Go w ciszy. Jako gimnazjalista starający się traktować wiarę turboracjonalnie, trochę zżymałem się na ten sposób modlitwy, bo przecież mogliśmy zorganizować to wszystko inaczej, bardziej już pogodziłem się z narzuconą mi formą, usiadłem na dywanie i zacząłem wpatrywać się w środek monstrancji, opowiadając Bogu, jak mi źle, bo zostałem zignorowany. W pewnym momencie potok myśli zamienił się w ciszę, a mnie samego napełniało dziwne ciepłe uczucie miłości i zrozumienia. Spędziłem tak ponad dwie godziny. To małe doświadczenie uświadomiło mi, że Bóg nie jest pradawną mitologią, a prawdziwą żywą Osobą, do której zawsze mogę przyjść i także:Ks. Blachnicki jakiego (może) nie znacie. „Był takim sprinterem, że za nim nie nadążaliśmy” Ruch Światło-Życie jest jednym z ruchów odnowy Kościoła według nauczania Soboru Watykańskiego II. Gromadzi ludzi różnego wieku i powołania: młodzież, dzieci, dorosłych, jak również kapłanów, zakonników, zakonnice, członków instytutów świeckich oraz rodziny w gałęzi rodzinnej, jaką jest Domowy Kościół. Znak Fos-Zoe :. Duchowość :. Drogowskazy Nowego Człowieka :. Program formacyjny :. Oaza Dzieci Bożych :. Krucjata Wyzwolenia Człowieka :. Krucjata Wstrzemięźliwości :. Poprzez odpowiednią dla każdej z tych grup formację Ruch Światło-Życie wychowuje dojrzałych chrześcijan i służy odnowie Kościoła przez przekształcanie parafii we wspólnoty wspólnot. Znakiem Ruchu Światło-Życie jest starochrześcijański symbol Fos-Zoe(gr) (gr. światło, życie splecione literą omega tworzące krzyż). Duchowość Ruchu Światło-Życie została wyrażona w "Drogowskazach Nowego Człowieka". Małżonkowie żyjąc treścią "Drogowskazów" realizują je w "Zobowiązaniach Domowego Kościoła". Cel Ruchu Światło - Życie jest osiągany poprzez realizację programu formacyjnego. Każdy uczestnik Ruchu po ewangelizacji, prowadzącej do przyjęcia Jezusa Chrystusa jako swego Pana i Zbawiciela, uczestniczy w formacji w grupie uczniów Jezusa (deuterokatechumenat) a następnie we wspólnocie diakonijnej, podejmując konkretną służbę (diakonię) w Kościele i świecie. Ewangelizacja - katechumenat - diakonia, to trzy etapy drogi formacyjnej Ruchu Światło-Życie na wszystkich poziomach formacji. Podstawowe metody realizacji programu formacyjnego to: metoda "światło-życie", przenikająca wszystkie elementy programu formacyjnego, oaza rekolekcyjna i mała grupa formacyjna. Specyfiką metody Ruchu Światło-Życie jest realizacja zasady "życie z życia" i zasady organicznego wzrostu. Struktura ruchu jest zgodna ze strukturą Kościoła. Małe grupy, do których należą uczestnicy Ruchu, zasadniczo tworzą jego wspólnotę w parafii. Wspólnoty Ruchu utrzymują ze sobą łączność spotykając się na Dniach Wspólnoty. Odpowiedzialność za całość Ruchu sprawuje Moderator Generalny Ruchu Światło-Życie. Na szczeblu kraju, diecezji i parafii odpowiedzialność pełnią moderatorzy krajowi, diecezjalni i parafialni. Każdy moderator pełni swą posługę wraz z zespołem diakonii. Diakonię moderacji mogą pełnić zarówno osoby świeckie, jak i duchowne. Kapłani w Ruchu spełniają rolę moderatorów, a nie należący do niego - opiekunów. Spoczywa na nich odpowiedzialność za duchową formację uczestników Ruchu i eklezjalność wspólnot. Początki historii Ruchu sięgają pierwszej oazy, która odbyła się w r. 1954. Ruch Światło-Życie rozwinął się z oaz - rekolekcji zamkniętych prowadzonych metodą przeżyciową. Przed rokiem 1976 Ruch był znany pod nazwą "Ruch oazowy", "Ruch Żywego Kościoła". Twórcą oazy, założycielem Ruchu i pierwszym moderatorem krajowym był ks. Franciszek Blachnicki (24 III 1921 - 27 II 1987). Ruch Światło-Życie powstał i rozwija się w Polsce, a w ostatnich kilkunastu latach rozszerza się również poza jej granicami: na Słowacji, w Czechach, w Niemczech, na Białorusi, Łotwie. Anna Wojtas «« | « | 1 | » | »» Trafiłem tam 6 lat temu. Miałem wtedy 14 lat i byłem w siódmej klasie podstawówki. Nie wiem jak dzisiaj wyglądałoby moje życie gdybym nie trafił do ruchu Światło – Życie popularnie zwanego oazą. Oaza to młodzieżowy ruch religijny, ale z początku mało mnie to obchodziło, przyszedłem tam, bo należało do niego wiele fajnych dziewczyn. Przyszedłem tam również, dlatego bo słyszałem, iż jest tam bardzo wesoło a sprawnością, którą miałem wtedy perfekcyjnie opanowaną były wygłupy. Znalazłem, więc pole do popisu. Z biegiem czasu zrozumiałem jednak jak wiele ruch ten może mi dać. Dziewczyny z oazy nadal mi się podobają, nadal się wygłupiam, ale nie to jest najważniejsze. Dzięki oazie odkrywam, że najważniejszy w moim życiu jest Bóg, uczę się żyć nim, na co dzień. Po trudnym tygodniu, który często przynosi różne smutki nie wyobrażam sobie piątkowego wieczoru bez spotkania z ludźmi, którym nie wszystko jest obojętne. Radość, która tam panuje mobilizuje mnie do tego by być lepszym, daje energię by z większym optymizmem patrzeć na życie. Tam nie czuję się „byle jak”, mam świadomość tego, że ludziom tym nie jestem obojętny i nigdy nie czuję się przy nich samotny. Znajduję ludzi, z którymi mogę poważnie porozmawiać, ludzi, z którymi mogę zrobić coś najgłupszego na świecie. Ale nie ludzie tam są najważniejsi, nie twierdzę, że są oni lepsi czy gorsi od tych, których spotykam w szkole czy gdzie indziej. Są oni po prostu inni a najważniejsze jest chyba to, że radość i zrozumienie, które od nich promieniuje pochodzi od Boga, dla, Którego tam przychodzą. Ruch Światło Życie nie działa jak batonik z reklamy po zjedzeniu, którego świat staje się bajeczny, gdyby tak było ruch ten nazwalibyśmy sektą. Oaza nie jest receptą na szczęście, jest po prostu jedną z dróg do tego by znaleźć sens w życiu i starać się być dobrym, bo przecież tylko „bycie dobrym” przynosi satysfakcję i daje szczęście. Często słyszę od ludzi opinię, że oaza jest dla świętoszków, że tam się tylko modlą, itp. Oczywiście modlitwa jest dla nas ważna, ale nie spotykamy się tylko po to, aby się modlić. Razem chodzimy do kina, jeździmy na wycieczki, bawimy się na dyskotekach, pogodnych wieczorach. Jeden z piosenkarzy powiedział kiedyś na koncercie, że: „Jeśli chrześcijaństwo nie jest codziennością to jest dewocją, więc, po co z siebie i z Pana Boga robić kretyna”. Staramy się, więc, na co dzień żyć z Panem Bogiem a pomaga nam w tym oaza. Na oazie uczę się, że ważniejsze jest dawać niż brać. Dlatego rok temu zdecydowałem się zostać animatorem, czyli kimś, kogo zadaniem jest pomoc innym w odnalezieniu swojej drogi podczas spotkań w małej grupie. Oprócz wspólnych piątkowych spotkań gromadzimy się również w takiej formie gdyż łatwiej jest się wtedy otworzyć na drugiego człowieka i łatwiej mówić o swoich problemach i radościach. Ruch ten pozwala również realizować siebie przez takie formy jak teatr, śpiew, sport i na wiele innych pisząc o oazie używałem „wielkich słów”, ale zasługuje ona na nie. W krótkim artykule nie da się o niej napisać wszystkiego, na pewno nie jest ona jedyną drogą, nie wszystkim musi się podobać, ale wiele osób dzięki niej okryło, co rzeczywiście powinno być sensem życia człowieka – nie to, co przeminie razem z nami a więc stanowisko, pieniądze, ale dobro, które czynimy dobro, dzięki, któremu będziemy szczęśliwi na wieki. Na oazę nigdy nie jest za późno. Koleżanka z klasy w wieku 18 lat udała się na nią w tym roku i wcale tego nie żałuje, radością i optymizmem, którą ją wypełniła obdarza całą klasę i nie jest to reklama, ale prawdziwe świadectwo. Zachęcam, więc wszystkich, którzy mają ochotę by spróbowali tej drogi. Na koniec jeszcze pewna historia: ”Pewien profesor ze znanej uczelni będąc na wakacjach wybrał się nad jezioro gdzie wynajął łódkę, którą wiosłował młody wieśniak z pobliskiej wsi. Pływając po jeziorze profesor zagadał wieśniaka - A matematykę pan zna. Gdy ten odrzekł, że nie profesor stwierdził z ironią - To stracił pan jedną czwartą swego życia. Po chwili znowu zapytał - A język polski pan zna. Gdy ten znowu udzielił negatywnej odpowiedzi profesor z jeszcze większą ironią oznajmił, iż ten stracił połowę swego życia. Wtem rozpętała się wielka burza i musieli wyskoczyć z łodzi by dopłynąć do bezpiecznego brzegu. Widząc wielki strach w oczach profesora wieśniak zapytał – A pływać pan potrafi. Gdy ten odpowiedział przecząco wieśniak stwierdził – To stracił pan całe swe życie.” Nie straćmy naszego życia, zajmując się tylko doczesnością, bowiem o wiele istotniejsze jest to, kim jesteśmy niż to co z Krakowa

ruch światło życie sekta